Muziekjournalist Leo Blokhuis verbindt in zijn roman Blauwe Zomer twee werelden: zijn eigen gereformeerde milieu en het milieu van…, ja, van wie? Van Indische Nederlanders of specifiek van de Crazy Rockers? Indorock-kenner Ralph Boekholt las de roman en is niet heel enthousiast.
De afgelopen jaren neemt de erkenning voor het Indische werk van schrijvers als Reggie Baay en Alfred Birney duidelijk toe, ook ‘buiten de Indische letteren’. Hun voorloper was Jill Stolk, vindt Marischka Verbeek, vooral met De zwijgende vader (1992); over hoe de ontberingen en de verschrikkelijke ervaringen bij vaders naar binnen kunnen slaan, en de jeugd van hun kinderen in het teken zetten van geweld en onveiligheid. Een persoonlijke terugblik op het werk van Jill Stolk, die op 2 januari jl. in Den Haag overleed. Verder lezen
Gisteren, 9 januari, nam een groot gezelschap afscheid van de schrijfster Jill Stolk (22 september 1949 – 2 januari 2019), op begraafplaats Oud Eik en Duinen in Den Haag. De belangstelling was zo groot, dat de beschikbare ruimtes te klein waren. Vrienden en bekenden uit haar verschillende werkgebieden — muziek, het Indische, de letteren, yoga — kwamen Jill de laatste eer bewijzen. Verder lezen
Reggie Baay keert na De Ogen van Solo in Het kind met de Japanse ogen opnieuw terug naar de eigen familiegeschiedenis en weet het typisch Indische leed treffend te beschrijven, constateert antropologe Eveline Buchheim, die zich bij het NIOD o.a. bezighoudt met de connecties tussen Japanners en (Indische) Nederlanders tijdens de Japanse bezetting. Verder lezen
‘Activité… Activité… Vitesse…’, zo luidde de lijfspreuk van Dominique Berretty, ontleend aan Napoleon. Ook de biografie die Gerard Termorshuizen en Coen van ’t Veer schreven over deze Indische ondernemer en journalist wordt gekenmerkt door vaart en een immense hoeveelheid actie; in zijn korte leven (1891-1934) bracht Berretty het van klerk tot miljonair, en dat ging niet zonder kleerscheuren. Esther Wils las het boek in één ruk uit. Verder lezen